Ήταν ανάγκη

Ξαφνικά ξυπνάς και κοντεύεις τα 40. Συνειδητοποιείς ότι είναι καιρός να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μεγαλώνεις. Για κάποιους ανθρώπους, και ειδικά για τους μουσικούς, είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσουν την ηλικία τους. Είναι η ενασχόληση με το τραγούδι και με τη μουσική τέτοια που βοηθάει στο να αισθάνεσαι νέος. Είναι τα πολλά ταξίδια, οι πολλοί άνθρωποι που γνωρίζεις, οι έντονες στιγμές, η ενασχόληση με το αόρατο μέρος, η ενασχόληση με μια τέχνη που έχει να κάνει με το χρόνο τόσο πολύ που εξοικειώνεσαι μαζί του γιατί η μουσική είναι μια τέχνη του χρόνου. Στο τραγούδι αυτό ο Αλκίνοος μιλάει για αυτά τα πράγματα με ένα, ας πούμε, χιούμορ, με μια "πρόβλεψη", ίσως, του πώς θα είναι όταν θα πάψει να είναι δημιουργικός, όταν θα σταματήσει να γράφει. Όταν όλοι οι ήρωές του θα είναι νεκροί, όταν δεν θα βρίσκει ανθρώπους γύρω του να μοιραστεί τον πλούτο της τέχνης που του έχουν δώσει τα ινδάλματά του, δεν θα ακούν οι γύρω του άνθρωποι τα ίδια τραγούδια που αυτός θα έχει αγαπήσει. Όταν δεν θα βρίσκονται ζωντανοί άνθρωποι που να τους θαυμάζει και θα λέει ότι οι νέοι δεν αξίζουν τίποτα. Όταν θα έρθει αυτή η εποχή λοιπόν. Όσο για τον τελευταίο στίχο του τραγουδιού, αναφέρεται στον πατριό του πατέρα του που λεγόταν Γλαύκος. Μια μέρα διάβαζε μια σημείωση στον τοίχο που έλεγε "Χρόνος ο Πανδαμάτωρ". Την είχε κολλήσει ο πατέρας του Αλκίνοου και τον βρήκε να το κοιτάει και να κλαίει. Ο γερο Γλαύκος ήταν ήδη πολύ μεγάλος σε ηλικία στο τέλος της ζωής του αλλά έκλαιγε σαν παιδι.

Πηγή: http://forum.alkinoos.gr/viewtopic.php?t=2816